воровской мир

«viu deitarse méndegos

que se erguen marqueses;
tal clas de escrituras
firmar indixentes,
que ó cabo dun ano
non teñen albergue;
soldados cobardes
chegar a ser xefes,
e morrer sin groria
os máis grandes héroes:
pasar por honrados
os que honra non teñen,
por santos os pillos,
por xustos os debles;
subir ós altares
os que á forca deben,
i arrastrar carroza
quen debe un grillete;
chegar á podrosos
venteiros de aceite,
e comprar o ceo
prestando a intereses.
Vendo esto, Dios dixo
contra o seu chaleque:
-Si che outra vin nunca,
que o demo me leve.

Con noxo deixando
tantas cativeces,
inda noutras cousas
parou Dio-las mentes.
Viu malos gobernos
que falsos i aleves
co xugo dos pobos
engordan e crecen;

cregos que, feroces

como cans doentes,

cun fusil ó lombo

predican ós fieles;

ricos que, roubando,

as gabetas enchen;

médecos das quintas

que dan por encrenques

(mediante catro onzas,

cando non son sete)

mociños que ó cabo

tocan o pendengue,

a seus pais perdendo

co aforro que perden;

homes esfameados,

emporras mulleres,

espigados nenos

que non saben lere,

i en fin, cantas cousas

que non deben verse,

que Dios, arripiado,

i as cruces facéndose,

conecida a causa

de que o inferno medre,

meteuse na groria

decindo entre dentes:

-Si eu fixen tal mundo,

que o demo me leve.»

  Manuel Curros Enríquez. Mirando ó Chau. Aires da miña terra